Γιατί κρεμούσαν χαλιά στους τοίχους στην ΕΣΣΔ;

Οι εκπρόσωποι της παλαιότερης γενιάς θυμούνται καλά τις εποχές που ένα χαλί στον τοίχο ήταν υποχρεωτικό στοιχείο του εσωτερικού ενός σοβιετικού σπιτιού. Τότε οι απόψεις των γύρω του άλλαξαν, και άρχισε να γίνεται αντιληπτός ως λείψανο του παρελθόντος και κακόγουστο. Αλλά οι σχεδιαστές αναζητούν συνεχώς νέες λύσεις και είναι πιθανό αυτά τα κλωστοϋφαντουργικά προϊόντα να πάρουν και πάλι τη θέση τους στο εσωτερικό των σύγχρονων διαμερισμάτων.

Τι παράδοση

Η παράδοση του κρεμάσματος ενός χαλιού σε έναν τοίχο στην ΕΣΣΔ μετανάστευσε από την τσαρική Ρωσία. Τον 18ο-19ο αιώνα, πλούσιοι πλούσιοι και γαιοκτήμονες μπορούσαν να αντέξουν οικονομικά την πολυτέλεια ενός τουρκικού ή περσικού χαλιού, δανειζόμενοι αυτό το έθιμο από την Ανατολή. Ήταν ιδιαίτερα κομψό να κρεμάσετε δύο σπαθιά γενίτσαρου σταυρωτά πάνω από το χαλί. Αυτό ήταν το καθεστώς και έδειχνε τον πλούτο του ιδιοκτήτη του σπιτιού.

Για πολύ καιρό, οι Αρμένιοι χρησιμοποιούσαν χαλιά αποκλειστικά για τη διακόσμηση τοίχων, αλλά σε καμία περίπτωση για δάπεδα. Τα χαλιά ήταν τελείως διαφορετικά. Προφανώς, το χαλί στον τοίχο έπαιζε το ρόλο του φυλαχτού στο σπίτι.

Ένα χαλί που χρονολογείται από τον 5ο αιώνα βρέθηκε στα βουνά Αλτάι. προ ΧΡΙΣΤΟΥ μι. Οι νομάδες της στέπας τα χρησιμοποιούσαν για να μονώσουν όχι μόνο τους τοίχους, αλλά και τις πόρτες και το μισό γιουρτ.

Φυσικά, οι ανεπιτήδευτοι Σοβιετικοί άνθρωποι δεν μπορούσαν να αντέξουν οικονομικά ακριβά περσικά προϊόντα, αλλά παρόλα αυτά κατάφεραν να αποκτήσουν χαλιά εγχώριας παραγωγής, έχοντας εξοικονομήσει χρήματα και περίμεναν σε μια μεγάλη ουρά στο τέλος του μήνα.

Γιατί κρεμούσαν χαλιά στους τοίχους στην ΕΣΣΔ;

Το χαλί, όπως και πολλά άλλα πράγματα στη Σοβιετική Ένωση, ήταν σε έλλειψη. Έχοντας αποκτήσει ένα κλωστοϋφαντουργικό προϊόν μέσω συνδέσεων ή με ραντεβού σε ένα κατάστημα, οι ιδιοκτήτες του διαμερίσματος ήταν ασυνήθιστα περήφανοι για την αγορά τους και, φυσικά, ήθελαν οι καλεσμένοι τους να μοιραστούν την περηφάνια τους, γι' αυτό κρέμασαν το ακριβό αντικείμενο στο δωμάτιο στο πιο ορατό μέρος.

Εκτός όμως από τον φθόνο των αγαπημένων και των γνωστών, το χαλί εξυπηρετούσε και πρακτικές λειτουργίες. Κρεμώντας το στον τοίχο, η οικογένεια σκότωνε πολλά πουλιά με μια πέτρα. Πρώτον, έκανα αποθήκευση σε ταπετσαρία, η οποία δεν ήταν λιγότερο σπάνια εκείνη την εποχή. Άλλωστε δεν χρειαζόταν να τα κολλήσετε κάτω από το χαλί. Η παλιά σκισμένη και ξεθωριασμένη ταπετσαρία επίσης δεν μπορούσε να ξανακολληθεί, αλλά απλώς να καλυφθεί με ένα χαλί.

Εάν δεν μπορούσε να ληφθεί ταπετσαρία για τους τοίχους, ασπρίστηκε και αυτό το άσπρισμα χρησιμοποιήθηκε σε χέρια και ρούχα. Σε αυτή την περίπτωση, το χαλί έπαιξε το ρόλο της προστασίας από το άσπρισμα.

Τώρα οι οικοδόμοι ισοπεδώνουν τους τοίχους μέχρι να είναι τέλεια λεία. Και εκείνη την εποχή χρειάστηκε να ολοκληρωθεί το 5ετές σχέδιο πριν από το χρονοδιάγραμμα, γι’ αυτό και γρήγορα σμίλεψαν σπίτια, των οποίων οι τοίχοι και τα ταβάνια ήταν φρικτά στραβά. Και μόνο το χαλί στον έναν τοίχο και ο τοίχος επίπλων στον άλλο σχεδιάστηκαν για να κρύψουν τα ελαττώματα των στραβών οικοδόμων.

Δεύτερον, οι πολυκατοικίες του Χρουστσόφ, που μεγάλωσαν σαν μανιτάρια στις δεκαετίες του '70 και του '80 του περασμένου αιώνα, είχαν πολύ κακή ηχομόνωση, οπότε το χαλί στον τοίχο που μοιράζονταν με τους γείτονες έπνιγε ελαφρώς τους ήχους της ζωής από το γειτονικό διαμέρισμα. Αν και οι φωνές ακούγονταν, χάρη στο χαλί δεν ήταν πλέον δυνατό να διακρίνονται οι λέξεις.

Τρίτον, το χαλί, κρεμασμένο στον τοίχο στην κρεβατοκάμαρα κοντά στο κρεβάτι, τη ζέσταινε και της επέτρεψε να ακουμπάει στον τοίχο εκτός εποχής, μέχρι να ανοίξει η θέρμανση, και τον σκληρό κρύο χειμώνα ήταν χρήσιμο.

Τι είδους χαλιά κρεμόταν στους τοίχους

Ήταν εξαιρετικά δύσκολο να αποκτήσεις ένα πασσαλώδες χαλί σε εκείνες τις όχι και τόσο μακρινές εποχές, οπότε οι περισσότεροι έπρεπε να αρκούνται σε λεπτά χαλιά με εικόνες ελαφιών, κύκνων ή τοπίων.

Παράγονταν σε όλες τις σοβιετικές δημοκρατίες, αλλά τα προϊόντα από το Τουρκμενιστάν, το Αζερμπαϊτζάν και τη Γεωργία είχαν τη μεγαλύτερη αξία. Και αν κάποιος είχε την τύχη να αγοράσει ένα τουρκικό, βελγικό ή γερμανικό χαλί, ήταν εξαιρετικά κύρους. Μόνο οι οικογένειες των υψηλότερων κομμουνιστών μπορούσαν να ονειρεύονται τους Πέρσες, και όχι οι απλοί εργάτες, οι αγρότες και η διανόηση, στους οποίους εκείνη την εποχή είχαν γενικά ανατεθεί ο ρόλος ενός στρώματος της κοινωνίας. Και κοστίζουν μια τάξη μεγέθους υψηλότερο.

Γιατί είναι σπάνιο αυτό τώρα;

Για να αγοράσετε ένα χαλί στην ΕΣΣΔ, έπρεπε να εξοικονομήσετε χρήματα από τον μισθό σας για ένα χρόνο. Και αν ένα τέτοιο δώρο παρουσιάστηκε από έναν από τους καλεσμένους στο γάμο, τότε η χαρά των νεόνυμφων δεν είχε όρια. Όπως ήταν φυσικό, ένα τόσο ακριβό αντικείμενο ήταν κρεμασμένο στο πιο ορατό μέρος, κάθε φορά που θυμόταν τον δότη με ζεστασιά.

Μόνο στα μέσα της δεκαετίας του '90 τα χαλιά κυκλοφόρησαν δωρεάν και ο ενθουσιασμός κάπως αμέσως έπεσε. Δεν ήταν πλέον δυνατό να επιδεικνύεται ένα χαλί και η μόδα να το κρεμάς στον τοίχο σταδιακά έσβησε.

Σήμερα, υφάσματα στον τοίχο μπορεί κανείς να δει μόνο στο σπίτι κάποιας 90χρονης γιαγιάς, που εξακολουθεί να νοσταλγεί την ΕΣΣΔ, ή μάλλον, τη νιότη της που έχει φύγει για πάντα.

Μπορεί η παράδοση να επανέλθει στη μόδα;

Οι νέοι, κακομαθημένοι από την αφθονία των βασικών αγαθών στα καταστήματα λιανικής, κοροϊδεύουν την παλιά γενιά. Λένε ότι έκαναν οικονομία σε είδη παντοπωλείου για να αγοράσουν ένα χαλί σε εξωφρενικές τιμές και τώρα τινάζονται και πάνω από ένα παλιό ξεθωριασμένο κουρέλι, που τραβάει τη σκόνη σαν μαγνήτης.

Αλλά δεν πρέπει να είστε τόσο κατηγορηματικοί, γιατί η μόδα είναι μια άστατη κυρία.Και αυτό που φαίνεται γελοίο σήμερα μπορεί κάλλιστα να είναι η τελευταία λέξη αύριο. Το μόνο που χρειάζεται είναι κάποιο διάσημο μοντέλο να οργανώσει μια ημίγυμνη φωτογράφιση με φόντο φανταχτερά μάλλινα μοτίβα και voila – τα χαλιά για άλλη μια φορά αποκαταστάθηκαν και κρέμονται παντού στους τοίχους. Και η αφθονία των χρωμάτων και των μοτίβων θα προσθέσει μια ιδιαίτερη απόλαυση σε κάθε εσωτερικό χώρο.

Ένα φωτεινό σημείο από φυσικό ύφασμα χαλιού στο φόντο απλών τοίχων θα προσελκύσει αμέσως την προσοχή του ατόμου που εισέρχεται στο δωμάτιο. Και αν προσθέσετε μικρές λεπτομέρειες για να ταιριάζει με το χρώμα του χαλιού, θα έχετε ένα δωμάτιο με αποκλειστική διακόσμηση.