Γιατί είχαν πλινθωθεί τα παράθυρα σε παλιά σπίτια στην Αγγλία;

Εάν θέλετε ποτέ να ταξιδέψετε στην Αγγλία (ή το έχετε ήδη κάνει), τότε πιθανότατα θα εκπλαγείτε από ένα ενδιαφέρον χαρακτηριστικό των τοπικών κτιρίων - τα παράθυρα με τούβλα. Επιπλέον, μερικές φορές αυτό γίνεται με εντελώς ακατανόητο τρόπο: τα περισσότερα ανοίγματα είναι κλειστά και το ίδιο το σπίτι μένει χωρίς ηλιακό φως. Αλλά αυτό το παράξενο έχει μια πολύ απλή (και, μάλιστα, λογική) εξήγηση.

Τα βαμπίρ που κρύβονται από το φως, δυστυχώς, δεν έχουν καμία σχέση με αυτό. Η έκδοση είναι σίγουρα δροσερή όμως.

Φόρος παραθύρων!

Το 1696 ψηφίστηκε στην Αγγλία ένας πολύ ακατανόητος νόμος: να πληρώνουν φόρο στα... παράθυρα. Εισήχθη για να καλύψει το κόστος κατασκευής νομισμάτων και λειτούργησε για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα - περισσότερα από 100 χρόνια. Επιπλέον, ήταν απαραίτητο να πληρώσετε όχι μόνο για ανοίγματα παραθύρων, αλλά γενικά για οποιαδήποτε που θα μπορούσε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να προσαρμοστεί για ένα παράθυρο.

Η κυβέρνηση εξήγησε αυτή την απόφαση πολύ απλά: όσο περισσότερα παράθυρα σε ένα κτίριο, τόσο περισσότερα χρήματα δαπανώνται για αυτό, δηλαδή, στην πραγματικότητα, είναι πιο ακριβό η συντήρηση και η συντήρηση.

Σε γενικές γραμμές, ένας τέτοιος φόρος έχει μια συγκεκριμένη λογική, επειδή οι πλούσιοι μπορούσαν εύκολα να χτίσουν μόνοι τους ένα τεράστιο σπίτι με μεγάλο αριθμό ανοιγμάτων και με τη βοήθεια ενός φόρου ήταν δυνατό να τους «αναγκάσουν» να πληρώσουν περισσότερα χρήματα στο ταμείο .

Άλλο πράγμα είναι οι φτωχοί. Κατά κανόνα, δεν είχαν προσωπική ακίνητη περιουσία και ως εκ τούτου έπρεπε να νοικιάσουν κατοικίες σε πολυκατοικίες. Έτσι πλήρωσαν τα παράθυρα. Επιπλέον, ήταν αναγκασμένος, αφού δεν είχαν άλλη επιλογή.

Σε μια έκρηξη φιλανθρωπίας, οι αρχές αποφάσισαν να απαλλάξουν από τον φόρο τους ιδιοκτήτες σπιτιών με λιγότερα από δέκα παράθυρα. Επιπλέον, έπρεπε να πληρώσετε μόνο για εκείνα τα παράθυρα που έβλεπαν στο δρόμο. Όσοι οδηγούσαν στην εσωτερική αυλή δεν φορολογούνταν.

Οι πλούσιοι αποδείχθηκαν πολύ πιο πονηροί: απλώς πήραν και τοιχοκόλλησαν μέρος των παραθύρων για να εξοικονομήσουν χρήματα. Και αν σχεδιαζόταν να χτιστεί ένα σπίτι, τότε έκαναν πολύ λιγότερα ανοίγματα.

Λίγα μόλις χρόνια μετά την εισαγωγή του παράλογου φόρου, οι γιατροί κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ο αριθμός της απότομης επιδείνωσης της υγείας του πληθυσμού είχε πολλαπλασιαστεί, ειδικά μεταξύ των παιδιών. Οι άνθρωποι ζούσαν σε σκοτεινά δωμάτια χωρίς καθαρό αέρα, γεγονός που οδήγησε τελικά σε κρούσματα ευλογιάς, τύφου και χολέρας.

Παρεμπιπτόντως, ο διάσημος συγγραφέας Κάρολος Ντίκενς κατηγόρησε τις αρχές για έναν τέτοιο νόμο, εκφράζοντας την άποψη ότι οι φτωχοί άνθρωποι έχουν χάσει αυτό που τους δίνει η φύση (και δωρεάν) - το φως του ήλιου και τον αέρα. Το 1851, ο φόρος καταργήθηκε και τα σπίτια εξακολουθούν να στέκονται με πλινθωμένα ανοίγματα μέχρι σήμερα.

Κάποτε, οι πολέμιοι του νόμου αποκαλούσαν τον φόρο στα παράθυρα «φόρο στο φως και τον αέρα».

Γενικά, αυτός δεν είναι ο μόνος γελοίος νόμος που θα μπορούσαν να βρουν στην Αγγλία. Το 1784 εισήχθη ένας εξίσου σκληρός φόρος για όλους τους Άγγλους - στα τούβλα! Το συνολικό ποσό εξαρτιόταν από το πόσα τούβλα χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή του κτιρίου. Αλλά και εδώ οι Βρετανοί ήταν πονηροί: έχτισαν σπίτια από μεγαλύτερα υλικά, μειώνοντας έτσι σημαντικά το ποσό του φόρου.

Ο φόρος των τούβλων εισήχθη επειδή η χώρα δεν είχε αρκετά χρήματα για να συνεχίσει τη στρατιωτική εκστρατεία στις αμερικανικές αποικίες.

Αυτοί είναι οι ενδιαφέροντες νόμοι που υπήρχαν κάποτε στη Βρετανία. Κατά τη γνώμη μου, είναι καθαρή κοροϊδία του ίδιου του πληθυσμού της.